Nasza wyspecjalizowana kadra od rytmiki, gimnastyki korekcyjnej, j. angielskiego, a także psycholog, fizjoterapeuta, logopeda czy pedagog specjalny, posiadają wykształcenie wyższe pedagogiczne oraz są nauczycielami wychowywania przedszkolnego.
Pracujemy w oparciu o pozytywną dyscyplinę
Pozytywna Dyscyplina to rozwijana od ponad 30 lat klasyczna metoda wychowawcza, mająca swe korzenie w ideach austriackiego lekarza i psychologa Alfreda Adlera, który już w latach dwudziestych XX wieku mówił o potrzebie stworzenia ustrukturyzowanej metody wychowawczej. Realny kształt tej potrzebie nadał Rudolf Dreikus, przekształcając system psychologii indywidualnej Adlera w pragmatyczną metodę rozumienia celów nieodpowiedniego zachowania dzieci i stymulowania współpracy bez użycia kar i nagród. Swój obecny kształt metoda zawdzięcza Jane Nelsen oraz Lyn Lott, doradcom do spraw małżeństwa, rodziny i dzieci, które na fundamentach położonych przez Adlera i Dreikusa, zbudowały całościowy i przemyślany system współpracy z dzieckiem.
Warto zwrócić uwagę, że nazwa metody składa się z dwóch członów i każdy z nich jest tak samo ważny – jeden bez drugiego nie funkcjonuje. Słowo dyscyplina odnosi się do uporządkowania oraz jasno określonych i przyjętych przez wszystkich zainteresowanych zasad i reguł, natomiast przymiotnik pozytywna przypomina o tym, że podstawą jakiegokolwiek wychowania są miłość i szacunek do siebie i do innych – bez nich nie można zbudować nic dobrego i trwałego. Ciekawostką może być fakt, że współczesne, dość negatywne, znaczenie słowa dyscyplina, czyli posłuszeństwo, posłuch, subordynacja nie przystaje do oryginalnego znaczenia. Dyscyplina pochodzi od łacińskiego terminu „disciplina” oznaczającego „nauczanie” oraz „uczenie się”. Można więc powiedzieć, że Pozytywna Dyscyplina to przede wszystkim pozytywne wyznaczanie reguł i uczenie dzieci tego, co uznajemy za ważne.
Wykorzystujemy techniki metody ruchu rozwijającego W.Sherborne
Podstawowymi założeniami metody Weroniki Sherborne jest rozwój dziecka poprzez ruch:
Prowadzenie ćwiczeń tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń uczestnik terapii poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywny i przejawia większą inicjatywę.
Ćwiczenia odbywają się w parach lub w grupie, mogą w nich uczestniczyć rodzice (obecność rodzica lub terapeuty jest niezbędna, jeśli dziecko jest mniej sprawne ruchowo) lub rodzeństwo, co sprawia, że dziecko czuje się bezpiecznie i chętnie ćwiczy. Wiele ćwiczeń na zajęciach prowadzonych metodą Weroniki Sherborne stanowi dla dzieci dużą atrakcję i wesołą zabawę w grupie, stwarza możliwość do twórczego działania oraz pobudza spontaniczność i aktywność własna dziecka.
Metoda globalnego czytania i pisania – metoda krakowska
Metoda symultaniczno-sekwencyjna (metoda sylabowa, metoda krakowska) to skuteczna metoda nauki czytania opracowana przez doświadczonego logopedę prof. Jagodę Cieszyńską. Metoda wykorzystywana jest przez terapeutów pracujących z dziećmi, które nie umieją jeszcze czytać lub z dziećmi mającymi problemy z czytaniem (zagrożonymi dysleksją). Z wielkim powodzeniem i bardzo szybko uczą się w ten sposób czytać dzieci bez problemów edukacyjnych.
Metoda ta stosowana jest z powodzeniem od wielu lat, a jej podstawy oparte są na wynikach licznych współczesnych badań neuropsychologicznych oraz na wieloletnich doświadczeniach terapeutycznych i logopedycznych. Metoda daje doskonałe efekty, gdyż wykorzystuje naturalną skłonność każdego człowieka do mówienia sylabami.
Podstawowe założenia
Podstawowym założeniem metodologicznym w proponowanej strategii jest nauka czytania sylabami. Dzieci uczą się odczytywać sylaby, a nigdy pojedyncze spółgłoski, bo nikt nie słyszy spółgłosek w izolacji czyli oddzielnie wymawianych (przykładowo wymawiając spółgłoskę “t”, posługujemy się sylabą “ty” lub “te”).
Poznawanie przez dziecko spółgłosek w sylabach zgodne jest z poglądami wybitnych językoznawców. Twierdzą oni, iż uświadomienie sobie, że wyrazy zbudowane są z sylab, jest dla dzieci w wieku przedszkolnym zadaniem łatwym. Umiejętność wydzielania głosek w wyrazach kształtuje się w dalszej kolejności, podczas nauki czytania i pisania.